ـ هیچ به دستور وضو در آیین مسلمانی دقّت کرده‌اید؟
یکی از پیش شرط‌های صحّت وضو، آب خالص و پاک است. آب مضاف، مثل گلاب، شربت، نوشابه و ... به رغم پاکی، خوشبویی، زلالی و حتّی کُر بودن منبع آن، نمی‌تواند جای آب را برای وضو و اقامه نماز بگیرد. چرا؟
زیرا گلاب و شربت، آب خالص نیست. چیزی اضافه با خود دارد که شرط لازم وضو را از بین می‌برد.
آنچه ما به جای می‌آوریم و آن را صلوات و نماز می‌خوانیم، صورت نماز است و نه حقیقت نماز. صورت کامل نماز، مقدّمه اقامه و برپا داشتن نماز است. با برپا داشتن نماز حقیقی و کامل و با حفظ شرایط، ارتباط برقرار شده و به در بی‌خودی، به نوعی حضور در محضر محبوب دست پیدا می‌کند.
وقتی که با آب مضاف نمی‌توان تدارک مقدّمات صورت نماز دید، چگونه می‌توان با صلوات و نماز مضاف و آلوده به اغراض به ارتباط رسید؟
وضو با اضافاتی، همچون نمک و شکر به آب، حاصل نمی‌شود و نماز هم با اضافاتی، همچون ریا، تظاهر و ... اقامه نمی‌شود. در واقع، نه صورت نماز با آب مضاف منعقد می‌شود و نه حقیقت نماز با صورت ریایی و متظاهرانه نماز.
راست بودن نیّت و قصد و بی‌ریایی و صمیمیّت، به عنوان پیش شرط یک ارتباط مؤثّر و حقیقی است. صمیمیّت بو دارد، رنگ دارد و از فرسنگ‌ها راه احساس می‌شود؛ چنان‌که ریا.
شاید از همین روست که فرمودند:
«ریا ایمان را می‌سوزاند، همچون آتش هیزم را.» امام علی(ع) می‌فرمایند: «تصفیه عمل، بهتر از عمل است.»1
1. بحارالأنوار، ج 87، ص 90.
سایت موعود
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
